Yarasaların Gen Koruma Şekli ile Yaşlanmanın Önüne Geçilebilir

Yarasaların gen korumasının yaşlanmaya olan etkisini inceleyen yeni bir çalışma, yarasalarla ilgili çarpıcı bilgilere ulaştı. Beş farklı koloniden geldiği bilinen yarasaları altı yıl boyunca takip eden araştırmacılar, olağanüstü yaşlanmayı nasıl yönettiklerini bulmuş olabilir.

Memelilerde metabolizma, vücut kütlesi ve yaşam süresi arasında nispeten basit bir ilişki vardır: memelinin büyüklüğü arttıkça metabolizması yavaşlar ve ömrü artar.

İstisnalar var ve biz insanlar da onlardan biriyiz. Benzer vücut kütlesine sahip diğer memelilerden çok daha uzun yaşıyoruz. Bizden biraz daha ağır olma eğiliminde olan ayılar, nadiren 30'larına kadar yaşıyor.

Ancak uzun ömürle ilgili yeni bir makale dikkate değer bir istatistik içeriyor: "On dokuz memeli türü, vücut ölçüleri göz önüne alındığında, 18'i yarasa olan insanlardan daha uzun yaşıyor." Yarasalar hakkında bu kadar istisnai olan nedir? Yeni çalışma, yarasa yaşlanmasını dikkatli bir şekilde inceliyor.

Yarasaların Gen Koruması Yaşlanmayı Erteliyor

Yeni çalışmanın arkasındaki İrlandalı-Fransız ekibi, Brandt yarasası adı verilen bir türün sadece yedi gram ağırlığında olduğunu, ancak vahşi doğada 40 yıldan fazla yaşadığını belirtiyor. Bu olağanüstü yaşlanmayı nasıl yönettiklerine dair bazı ipuçları var. Örneğin yarasalar kromozomlarının uçlarını koruyarak hücrelerin yaşlanmısın önler, üstelik bunu, hücrelerin kontrolden çıkmasını ve kanserli hale gelmesini engellemeyi başarırken yapıyorlar.

Neler olup bittiğine sistematik bir şekilde bakmak için araştırmacılar, 25 yıldan fazla yaşayabilen ilgili bir yarasa türüyle çalıştı. Yarasalar yakalandı, kan örnekleri alındı, etiketlendi ve sonra serbest bırakıldı. Altı yıl sonra, 100 farklı yarasa için veri toplayarak ve yarasaların yaşlanma sırasında nasıl değiştiğine dair bir pencere açarak süreci tekrarladılar.

Bireysel yarasalar, farklı geçmişlere sahip oldukları ve farklı çevresel koşullarla karşılaştıklarından (yarasalar beş farklı koloniden gelir) gen aktivitesindeki değişiklikleri gösterecekti. Bu nedenle araştırmacılar, daha sonraki bir tarihte örneklerin çoğunda mevcut olan gen aktivitesinde farklılıklar aradılar. Bunlar sayıca nispeten azdı. Bilim adamları, gen aktivitesindeki toplam farklılıkların sadece yüzde dokuzunun yaşlanma ile ilişkili olduğunu tahmin ediyor.

DNA hasarını onarmak ve hasarlı bileşenleri sindirmek ve geri dönüştürmek, belirgin bir şekilde öne çıkıyordu. Artan aktiviteye sahip diğer genler, hücrelerin bölünmesini durdurmaya yardımcı olur. 

Çalışma, sağlığı da içerecek şekilde yaşam süresini uzatmanın nelerin dahil olabileceğine dair daha fazla ipucu sağlıyor. Ayrıca yarasaların oldukça şaşırtıcı bir soya sahip olduğuna dair birçok başka belirtiyi pekiştiriyor.